Zagospodarowanie przestrzenne

Zagospodarowanie terenu zmienia krajobraz na wiele sposobów, na przykład:

• Zmiana ukształtowania terenu ze stanu naturalnego lub półnaturalnego na cele takie jak rolnictwo, lub mieszkalnictwo
• Podział nieruchomości na działki, zwykle na potrzeby budowy domów
• Rozwój nieruchomości lub zmiana jej przeznaczenia, na przykład poprzez przekształcenie nieużywanego kompleksu fabrycznego w osiedle mieszkaniowe.

Aspekty ekonomiczne

W kontekście ekonomicznym, zagospodarowanie przestrzenne jest również czasami reklamowane jako ulepszanie lub udoskonalanie gruntów. Odnosi się to do inwestycji czyniących ziemię bardziej użyteczną dla ludzi. Dla celów księgowych odnosi się to do wszelkich różnorodnych projektów, które zwiększają wartość nieruchomości. Większość z nich podlega amortyzacji, ale niektóre ulepszenia gruntów nie są w stanie być amortyzowane, ponieważ nie można określić okresu użytkowania. Budownictwo mieszkaniowe i izolacja to dwa najbardziej powszechne i najstarsze rodzaje zabudowy.

W kontekście miejskim, zagospodarowanie terenu obejmuje ponadto:

• Budowę dróg
  • Drogi dojazdowe, chodniki i parkingi
  • Bridging
• Architektura krajobrazu
  • Czyszczenie, tarasowanie lub wyrównywanie terenu
• Układanie ogrodzeń i, w mniejszym stopniu, żywopłotów
• Połączenia usługowe z usługami komunalnymi i użyteczności publicznej
• Odwadnianie, kanały
• Oświetlenie zewnętrzne (latarnie uliczne itp.)

Właściciel gruntu lub deweloper na dowolnej wielkości projektu często będzie chciał maksymalizować zyski, minimalizować ryzyko i kontrolować przepływy pieniężne. Ten „wzrost zysku” oznacza określenie i opracowanie najlepszego schematu dla lokalnego rynku, przy jednoczesnym zaspokojeniu lokalnego procesu planowania.Analiza rozwoju stawia pod mikroskopem perspektywy rozwoju i sam proces rozwoju, identyfikując miejsca, w których można wprowadzić ulepszenia i udoskonalenia. Ulepszenia te mają na celu dostosowanie do najlepszych praktyk projektowych, wrażliwości politycznej i nieuniknionych wymogów społecznych projektu, z nadrzędnym celem zwiększenia wartości gruntów i marży zysku w imieniu właściciela lub dewelopera.

Analiza rozwoju może znacząco zwiększyć wartość gruntu i rozwoju, i jako taka jest kluczowym narzędziem dla właścicieli i deweloperów. Jest to istotny krok w książce Kevina A. Lyncha „Obraz miasta” z 1960 r. i jest uważany za niezbędny do realizacji potencjału wartościowego gruntu. Właściciel gruntu może mieć udział w dodatkowym zysku planistycznym (znacznym wzroście wartości) poprzez świadomość potencjału rozwojowego gruntu. Odbywa się to za pomocą wyceny rezydualnej lub wyceny rezydualnej. Wycena końcowa oblicza wartość sprzedaży produktu końcowego (Gross Development Value, czyli GDV) i hipotetycznie odejmuje koszty, w tym koszty planowania i budowy, koszty finansowe i zysk dewelopera. Pozostałość”, czyli pozostała część, reprezentuje wartość gruntu. W związku z tym, przy maksymalizacji wartości użytkowej (GDV) (czyli tej, którą można zbudować na gruncie), wartość gruntu jest jednocześnie zwiększana.

Wartość gruntu jest bardzo wrażliwa na podaż i popyt (na produkt końcowy), koszty budowy, planowanie i przystępne cenowo wkłady mieszkaniowe itd. Zrozumienie zawiłości systemu zabudowy i efektu „czynników wartości” może prowadzić do ogromnych różnic w wartości sprzedaży gruntów przez ich właścicieli.

Przekształcanie się składowisk odpadów

Rozwój terenów kładzie większy nacisk na oczekiwany rozwój gospodarczy w wyniku tego procesu; „konwersja terenu” stara się skupić na ogólnych fizycznych i biologicznych aspektach zmiany sposobu użytkowania terenu. „Ulepszanie gruntów” w sensie ekonomicznym może często prowadzić do degradacji gruntów z perspektywy ekologicznej. Zagospodarowanie terenu i zmiana jego wartości zazwyczaj nie uwzględnia zmian w ekologii zagospodarowanego obszaru. Podczas gdy konwersja gruntów (wiejskich) z wykładziną roślinną na tereny budowlane może spowodować wzrost gospodarczy i wzrost cen gruntów, nieodwracalność utraconej flory i fauny z powodu zniszczenia siedlisk, utraty usług ekosystemów i wynikającego z tego spadku wartości środowiskowej jest rozważana tylko a priori w środowiskowej rachunkowości kosztów całkowitych.

Przeróbka na grunty budowlane

Przeróbka na grunt budowlany jest z reguły związana z budową dróg, co już samo w sobie powoduje ścieranie wierzchniej warstwy gleby, zagęszczenie gleby i modyfikację jej składu chemicznego poprzez stabilizację gruntu, tworzenie nieprzepuszczalnych powierzchni, a następnie (zanieczyszczoną) spływ powierzchniowy wody. Działalność budowlana często skutecznie izoluje większą część gleby od opadów i obiegu składników odżywczych, dzięki czemu gleba pod budynkami i drogami jest skutecznie „zużywana” i niepłodna. Z wyraźnym wyjątkiem prób ogrodniczych na dachach i ogrodów wiszących w zielonych budynkach (ewentualnie jako składniki zielonego budownictwa miejskiego), pokrycie wegetatywne roślin wyższych jest tracone na powierzchniach betonowych i asfaltowych, niezależnie od uzupełniających się przeplatających się obszarów ogrodowych i parkowych.

Przeróbka na grunty uprawne

Nowe tworzenie gruntów rolnych (lub „przekształcanie gruntów rolnych”) będzie polegać na przekształceniu i zagospodarowaniu poprzednich lasów, sawann lub użytków zielonych. Rekultywacja gruntów rolnych z nieużytków, pustyń lub poprzednich nieprzepuszczalnych powierzchni jest znacznie rzadsza z powodu zdegradowanej lub brakującej żyznej gleby w tych ostatnich. Zaczynając od lasów, grunty uprawia się poprzez sadzenie lub cięcie i wypalanie. Rozwój rolnictwa obejmuje ponadto:

• Środki hydrologiczne (wyrównywanie terenu, odwadnianie, nawadnianie, czasami osuwanie się ziemi i kontrola powodzi)
• Ulepszenie gleby (nawożenie, ustalenie produktywnej równowagi chemicznej).
• Budowa dróg

Ponieważ nowo powstałe grunty rolne są bardziej podatne na erozję niż gleby ustabilizowane przez korzenie drzew, takie przekształcenie może oznaczać nieodwracalne przekroczenie ekologicznego progu. Wynikające z tego wylesianie nie jest również łatwo kompensowane przez ponowne zalesianie lub zalesianie. Wynika to z faktu, że plantacje innych drzew jako środek ochrony wód i ochrony przed erozją wietrzną (pasy ochronne) z reguły nie posiadają bioróżnorodności utraconego lasu, zwłaszcza gdy są realizowane jako monokultury. Te konsekwencje wylesiania mogą mieć trwały wpływ na środowisko, w tym na stabilizację gleb i środki kontroli erozji, które mogą nie być tak skuteczne w zachowaniu wierzchniej warstwy gleby, jak wcześniejsza nienaruszona roślinność.

Odtworzenie

Masowa konwersja gruntów bez właściwego uwzględnienia konsekwencji ekologicznych i geologicznych może prowadzić do katastrofalnych skutków, takich jak np:

• Ogólna degradacja gleby
  • Katastrofalne zasolenie gleby i tworzenie się solonczaku, np. w Azji Środkowej, w wyniku nawadniania słonymi wodami gruntowymi
  • Pustynnienie, erozja gleby i zmiany ekologiczne związane z odwadnianiem
  • Wypłukiwanie gleb słonych
• Utrata siedlisk dla dzikiej przyrody.

Podczas gdy szkodliwe skutki mogą być szczególnie widoczne, gdy grunty są zagospodarowywane do celów przemysłowych lub górniczych, wykorzystanie rolno-przemysłowe i osadnicze może mieć również ogromny i czasami nieodwracalny wpływ na dotknięty ekosystem. Przykłady rekultywacji/naturalizacji gruntów liczone jako zagospodarowanie terenu w ścisłym znaczeniu są nadal rzadkie. Jednak renaturyzacja, ponowne zalesianie, odtwarzanie strumieni może przyczynić się do poprawy stanu środowiska i jakości życia, szczególnie w regionach gęsto zaludnionych. To samo dotyczy planowanej roślinności, takiej jak parki i ogrody, ale odnowa odgrywa szczególną rolę, ponieważ odwraca wcześniejsze konwersje na tereny budowlane i rolnicze.

Kwestie środowiskowe

Wpływ użytkowania i zagospodarowania terenu na środowisko naturalne jest istotnym elementem projektów zagospodarowania przestrzennego. Na poziomie lokalnym może być konieczne sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko (EIR). W Stanach Zjednoczonych projekty finansowane ze środków federalnych zazwyczaj wymagają sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (EIS). Obawy prywatnych obywateli lub komitetów działań politycznych (PAC) mogą wpłynąć na zakres, a nawet anulować projekt oparty na takich obawach jak utrata siedliska zagrożonego gatunku. W większości przypadków projekt zagospodarowania przestrzennego będzie mógł być kontynuowany, jeżeli zostaną spełnione wymogi dotyczące łagodzenia skutków. Ławica łagodząca jest najbardziej rozpowszechnionym przykładem i wymaga, aby siedlisko było zastępowane w większym tempie niż jest usuwane. To zwiększenie całkowitej powierzchni pomaga w stworzeniu nowego ekosystemu, choć będzie wymagało czasu, aby osiągnąć dojrzałość.